24 Σεπτεμβρίου 2013

Ο πραγματικός νικητής.

Δεν ξέρω πως να το ξεκινήσω αυτό το ποστ. Δεν ξέρω τι είδους λέξεις μπορούν να αντιπροσωπεύσουν μια εισαγωγή μια τέτοιας ανάρτησης..
Ας τα πάρουμε λοιπόν από τα πιο γενικά στα ειδικά.
Καθημερινά παραπονιόμαστε για κάθε τι γύρω μας. Για το γάλα που δεν είναι ζεστό, για τον καιρό που μας χαλάει την διάθεση, για το κενό στο σχολείο που χάσαμε.. Και τι από όλα αυτά έχει αξία; Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο είναι η υγεία μας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτό το πλανήτη αναγκάζονται να ζήσουν  και να τα βγάλουν πέρα με κάθε είδος καρκίνου περιμένοντας την ημέρα που θα καταλήξουν.. Κι εσύ παραπονιέσαι για αυτά τα απλά και ασήμαντα; 

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα έκανες αν η μάστιγα του καρκίνου είχε χτυπήσει κι εσένα; Πως θα αισθανόσουν; Τι θα ήθελες να κάνεις ή τι θα ήθελες να πεις ξέροντας πως μπορεί την επόμενη μέρα να μην υπάρχεις; Τα υλικά αγαθά θα είχαν την ίδια αξία για σένα; Θα σε ένοιαζαν τα ασήμαντα; Θα άρχιζες να βλέπεις τα πράγματα με ένα διαφορετικό μάτι, χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το έχεις επιχειρήσει..

Ένας χρόνος πέρασε από τον θάνατο του Αποστόλη ή αλλιώς Τόλη, αφού δεν στάθηκε τόσο τυχερός απέναντι σ' αυτό το διάολο. Ένας χρόνος κι όμως θυμόμαστε. Θυμόμαστε την δύναμη αυτού του νέου και την θέληση του για ζωή, για αγάπη, για αυτές τις καθημερινές όμορφες στιγμές και φυσικά την επιθυμία του να μην πληγώσει τους γύρω του έπειτα από τον χαμό του. 

#TolisLovedMaria έγραφαν όλοι πριν έναν χρόνο σε facebook και twitter και αυτό είναι ένα δείγμα πως η πραγματική αγάπη υπερνικά ακόμα και τον θάνατο! Η μνήμη του ανεξίτηλη καθώς ο Τόλης έδωσε δύναμη μέσω του blog του και μέσω του λογαριασμού του στο twitter και σε άλλα άτομα με τις ίδιες παθήσεις. Δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του. Δεν άφησε την αρρώστια να τον νικήσει και ναι, μπορεί να μην είναι σήμερα μαζί μας αλλά βγήκε ΝΙΚΗΤΗΣ! Καρκίνε, δεν είσαι αρκετά δυνατός για να νικήσεις τα συναισθήματα των ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν βρίσκονται στη ζωή.

17 Σεπτεμβρίου 2013

Ακόμα δεν αρχίσαμε και "αρχίσαμε".

Δεν έχουμε μια εβδομάδα που ξεκινήσαμε το παλιό μας ξεχασμένο πρόγραμμα (ξύπνημα στις 7:00, σχόλασμα στις 2:10) και άρχισαν τα παρατράγουδα.
Λίγο η συγχώνευση του σχολείου μας που έγινε με γειτονικό σχολείο, λίγο ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός των μαθητών στις τάξεις δεν ήθελε πολύ για να φουντώσει το πράγμα. Στην αρχή μέχρι κι εγώ είχα ξεγελαστεί και πίστευα πως όλα θα κυλάνε αρμονικά στο καινούριο περιβάλλον και πως θα υπάρχουν φιλικές σχέσεις ανάμεσα στους μαθητές των δύο σχολείων. Ε, λίγο θέλει; Έλλειψη βιβλίων κατεύθυνσης αλλά και γενικής παιδείας, έλλειψη καθηγητών για τα μαθήματα επιλογής, ασυνεννοησία μεταξύ των δύο σχολείων (καθώς άλλα παιδιά είχαν βιβλία και άλλα όχι) και φυσικά οι απεργίες των καθηγητών.

Και να 'μαστε εδώ, στην δεύτερη ουσιαστικά εβδομάδα της καινούριας σχολικής χρονιάς, έχοντας κάνει μάθημα λιγότερο από 14 ώρες. Χτες απεργία, σήμερα κατάληψη. Και τι κατάληψη!! Έχοντας τους κλασικά υποτειθέμενους γνώστες της πολιτικής μαθητές να προσπαθούν να συντονίσουν ένα ολόκληρο σχολείο. "Ψηφίστε υπέρ!" , "Χαζός είσαι και θα ψηφίσεις κατά; Θες να κάνουμε μάθημα;" Όπα ρε φίλος, μπορεί εσύ να μην ενδιαφέρεσαι για το μέλλον σου και να μην θες να διαβάσεις αλλά τι σου φταίμε εμείς οι άλλοι που παλεύουμε και το προσπαθούμε για έναν βαθμό; Φύλαξε την άποψη σου για τον εαυτό σου ειδικά όταν είναι ΜΠΟΥΡΔΑ.

Όποιος πρόλαβε να πιστέψει πως αυτή η κατάσταση θα είναι ένα απλό παρελθόν ας το ξανασκεφτεί. Τα μαθητούδια των δύο πλέον ενωμένων λυκείων επιβάλλουν και δεύτερη συνεχόμενη κατάληψη, και τρίτη και τέταρτη καθώς όπως λένε η διαδικασία της ψηφοφορίας θα γίνεται κάθε μέρα για όσο πάει. Να βάλω μια παρένθεση και να πω πως φυσικά και δεκαπενταμελές ΔΕΝ υπάρχει ακόμα, τώρα για το ποιος παίρνει αυτές τις αποφάσεις ας σας αφήσω να το σκεφτείτε εσείς.

Ας ευχηθούμε να έχουμε καλά ξεμπερδέματα και μια καλή σχολική χρονιά.!