3 Ιουλίου 2013

Αδικοχαμένα λόγια

2:38
Σοβαρά τώρα τι κάνω τέτοια ώρα ξύπνια; Πάλι θα παραπονιέμαι πως δεν κοιμάμαι αρκετές ώρες..

Ήμουν σήμερα στο μετρό και κατευθυνόμουν προς το Σύνταγμα για το καθιερωμένο ραντεβού (μην τα συζητάτε) μόνη και προσπαθούσα να βρω κάτι να μου κρατήσει το ενδιαφέρον αυτά τα ανυπόφορα δέκα λεπτά καθώς βαριέμαι αφόρητα αυτή τη ρουτίνα (ειδικά όταν δεν έχω και παρέα).
Αττική. 
Μπαίνουν δυο κορίτσια και τρία αγόρια στο βαγόνι. Μιλούσαν και γέλαγαν όλοι μαζί χωρίς να τους νοιάζουν τα αδιάκριτα βλέμματα των αγνώστων γύρω τους. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι από την παρέα ήταν ζευγάρι..κρατιόντουσαν χέρι-χέρι και που και που δίνανε μικρά φιλιά που δεν έκρυβαν την αμηχανία τους. 

Το δεύτερο αγόρι από την παρέα φαινόταν πιο δυναμικό. Μιλούσε στην άλλη κοπέλα χωρίς να λέει κάτι ιδιαίτερο. Καυχιόταν για τα κατορθώματα του στο ποδόσφαιρο και συχνά χρησιμοποιούσε λέξεις που δεν άρμοζαν να τις ακούει ένα κορίτσι καθώς και στην ηλικία του. Έβριζε τους αντιπάλους του με τον χειρότερο τρόπο και κατάφερνε να βγει ήρωας και μοναδικό ταλέντο στα μάτια της κοπέλας. Η κοπέλα ήταν αυτή που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Έχοντας πει μόνο δυο με τρεις λέξεις που αυτές αντιστοιχούσαν σε επιφωνήματα και επιβραβεύσεις τον κοιτούσε χωρίς να μιλάει. Απλά τον κοιτούσε για περίπου δυο στάσεις φανερά εντυπωσιασμένη χωρίς να δίνει σε τίποτα άλλο σημασία παρά αυτόν. 

Και τώρα θα μου πεις: Μα ήταν τρία αγόρια στην παρέα!
Το τρίτο αγόρι φαινόταν πολύ χαμηλών τόνων. Δεν συμμετείχε στις συζητήσεις των άλλων και ούτε προσπαθούσε να πει την γνώμη του στο οτιδήποτε, μοναχά καθόταν δίπλα στην εντυπωσιασμένη κοπέλα και την κοιτούσε. Το ξέρω αυτό το βλέμμα, ξέρεις, το ίδιο βλέμμα που έχει κάποιος ερωτευμένος. Αλλά δεν έκανε τίποτα. Άκουγε κι αυτός τον φίλο του να μιλάει για τα "κατορθώματα" του χωρίς να τον σταματήσει..
Σύνταγμα.

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να γράψω την αποψινή ανάρτηση. Πόσες φορές έχεις δει κι εσύ παρόμοια σκηνικά, στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή, γιατί μπορεί κι εσύ να υπήρξες κάποια στιγμή στη ζωή σου αυτό το παιδί που δεν μιλούσε χωρίς να διεκδικεί. Ίσως τότε να τον νιώθεις λίγο παραπάνω.

Και η κοπέλα; Θα πίστεψες με μιας πως είναι χαζή ή ψωροφαντασμένη.. Κι αν ήταν ερωτευμένη; Ξέρεις ο έρωτας τυφλώνει λένε. Σε κάνει να μην βλέπεις καθαρά, σαν να έχεις ένα πέπλο μπροστά σου, επιλέγεις εσύ αυτά που θες να δεις. 

Μερικές φορές χάνουμε πολλά όταν δεν ξέρουμε να κοιτάμε εκεί που πρέπει. Χάνουμε πολλά όταν δεν δίνουμε σημασία σε αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας οι οποίοι έχουν τόσα πολλά να μας πουν αλλά απλά ντρέπονται.
Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό;

(Και πριν βιαστείς και με πεις κουτσομπόλα να σου θυμίσω πως ήμουν μόνη μου σε ένα ολόκληρο βαγόνι με αγνώστους και εδώ που τα λέμε η συγκεκριμένη παρέα έκανε "μπαμ".)

3:11





2 σχόλια:

  1. Άσχημο συναίσθημα αυτό που πιθανότατα ένιωθε ο τελευταίος της παρέας και επώδυνο! Είναι κρίμα να είναι "πρώτοι" αυτοί που έχουν στυλάκι "εγώ είμαι και άλλος δεν είναι!"

    Όσο για τα τελευταία σου λόγια, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη!
    Ο άτιμος ο έρωτας σε κάνει να μη βλέπεις, να μην ακούς παρά μονάχα να νιώθεις το χτύπο της καρδιάς σου..
    Εξάλλου όπως έχει γράψει και κάποιος "όποιος ερωτεύεται παύει αυτόματα να είναι κύριος του εαυτού του, σταματάει να σκέφτεται. Το μόνο που μπορεί είναι να αισθάνεται και να πονά!"

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχεις κι άδικο..έχω βρεθεί κι εγώ σ' αυτή την κατάσταση και δεν ήταν ότι το καλύτερο..

      Διαγραφή