15 Φεβρουαρίου 2013

Άνθρωποι Μόνοι.

"Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά,
είναι άνθρωποι μόνοι..
Θα σου πουν πως είναι καλά,
μα είναι άνθρωποι μόνοι..
Συχνά, θα βρίσκουν χαρά μόνο στη δουλειά τους..
Θα αγαπούν πολύ τα παιδιά, δε θα 'χουν δικά τους..
Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν,
να σ' είχα για πάντα ευχόμουν..
Κι εγώ...
Κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή..
Τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ,
με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω..

Προτιμούν να μένουν μισοί, να μη δοκιμάζουν..

Πώς θα ήταν απ' την αρχή το "εγώ" να μοιράζουν..
Κρατούν μια θέση κρυφή για τον άνθρωπό τους..
Για όποιον έφυγε μακριά και ζει στο όνειρό τους..
Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν,
να σ' είχα για πάντα ευχόμουν..
Κι εγώ...
Κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή..
τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ,
με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω.."

9 Φεβρουαρίου 2013

Κάθε στιγμή..

Έχουμε καταντήσει φίλε μου σε σημείο να μας συμβαίνει κάτι υπέροχο και μοναδικό και να μην πιστεύουμε ότι συμβαίνει στ' αλήθεια! Ψάχνουμε να βρούμε "τι δεν πάει καλά" χωρίς να το απολαμβάνουμε! Είμαστε διαρκώς με μία τεράστια επιφύλαξη χωρίς να αφήνουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους. Επιφύλαξη γι' αυτό που συμβαίνει τώρα, επιφύλαξη γι' αυτό που θα συμβεί μετά αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, επιφύλαξη για τι είχε συμβεί στο παρελθόν! Οι καταστάσεις και η εποχή μας έχει φέρει σε μία νευρική κατάσταση όπου πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εχθροί μας και θέλουν να μας κάνουν κακό. Είναι σαν να έχουμε χτίσει έναν αδιαπέραστο τοίχο μπροστά στα μάτια μας και την καρδιά μας  και κάθε τούβλο αυτού του τοίχου αποτελεί και μία ανασφάλεια μας. Τι στο καλό συμβαίνει; Δεν μπορώ να φανταστώ ότι είμαστε τόσο εγωιστές και αχάριστοι. Που πήγε η μαγεία; Που πήγε όλη η χαρά για το άγνωστο, το καινούριο και το μοναδικό; Δεν μπορεί να έχει χαθεί! Δεν θα μπορούσα να δεχτώ ποτέ κάτι τέτοιο! Που πήγε το "ζήσε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου!"; 

6 Φεβρουαρίου 2013

Προσποιουμαστε...

Καθε μερα προσποιουμαστε πως όλα είναι καλα...ενώ δεν είναι..
Χαμογελάμε λες και τιποτα δεν είναι λάθος, μιλάμε λες και όλα είναι τέλεια, προσποιουμαστε λες και ζούμε το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μας κ εννοείται πως κάνουμε λες και όλο αυτο δεν πονάει καθολου, λες και είναι όλα τόσο φυσιολογικά...αμμ δε.
Δε μπορούμε να περιμένουμε για όλη μας τη ζωή κάποιον να φανεί και διαμέσου να μην έρχεται τιποτα. Νομίζουμε πως έχουμε βρει την ευτυχία αλλα το μόνο που είναι πραγματικά δικό μας τελικά, είναι εκείνη η αφίσα του αγαπημένου μας μπασκετμπολίστα κρεμασμενη στον τοίχο. Κανένας υπαρκτός άνθρωπος δε μας ανήκει όσο και αν το θελουμε. Αλλα τι είναι τελικά η πραγματική ευτυχία; Πραγματική ευτυχία λοιπόν, είναι "δυο χέρια που θα σε κοιμισουν, θα σε χαιδεψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα ματια". Δυο πραγματικά, δυο υπαρκτά χέρια ομως. Που μαζί τους θα μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να προσποιεισε.