Απλά μικρά ασήμαντα στιγμιότυπα.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε περισσότερο φεύγουν; Tο έχεις σκεφτεί ποτέ; Μπαίνουν στην ζωή σου ως δια μαγείας και πάλι ως δια μαγείας χάνονται. Τόσο απλά. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αλλά αφήνουν αποτυπώματα, τις αναμνήσεις. Βρίσκονται πάντα κάπου σε ένα μέρος στο μυαλό και στην καρδιά μας και παρουσιάζονται στις πιο αδύναμες στιγμές μας. Είναι εκεί για να μας θυμίζουν το πόσο πολύ πονέσαμε για το άτομο που έχει φύγει πια. Για να μας θυμίζουν το παρελθόν που τις περισσότερες φορές παίρναμε σαν κάτι το ιδανικό! Κι αυτό πονάει! Πονάει όταν ξέρεις ότι ο άνθρωπος που είχες βασίσει όλο σου το "είναι" είναι πλέον ένα υπόλειμμα στο παρελθόν σου και όχι ένα στάδιο στο παρόν σου.. 
Κι εκεί που τον έχεις ξεχάσει, εκεί που λες ότι ξεπέρασες την φυγή του, εκεί που λες ότι δεν σου λείπει, εκεί είναι που κάνεις το μεγαλύτερο σου λάθος!
Σκέφτεσαι τις ωραίες στιγμές, ή το πως θα ήταν η καθημερινότητά σου αν δεν είχε φύγει. Αν δεν είχε πει ένα απλό "εύχομαι όλοι οι άνθρωποι που θα γνωρίσω στη ζωή μου να είναι σαν εσένα". Σκέφτεσαι ότι έφταιγες εσύ, ότι εσύ έκανες κάτι και τον έδιωξες μακριά σου. Και μετά θυμώνεις. Θυμώνεις με εσένα που φάνηκες ευάλωτος μπροστά στον άνθρωπο που αγαπούσες. Θυμώνεις γιατί ήσουν τόσο ηλίθιος που νόμισες έστω και για μία στιγμή ότι αυτός θα έμενε στη ζωή σου. Αλλά μιλάμε για την πραγματική ζωή και όχι για ένα παραμύθι. Όταν αγαπάς κάποιον πάντα φεύγει. Απροειδοποίητα και χωρίς σκέψη για το τι θα προκαλέσει σε εσένα. Είναι σκληρό ναι, αλλά welcome to reality honey! Όσοι αξίζουν μένουν! Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά μικρά ασήμαντα στιγμιότυπα στην μέχρι τώρα πορεία σου!

-Μ