23 Ιανουαρίου 2013

Απλά μικρά ασήμαντα στιγμιότυπα.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι άνθρωποι που αγαπάμε περισσότερο φεύγουν; Tο έχεις σκεφτεί ποτέ; Μπαίνουν στην ζωή σου ως δια μαγείας και πάλι ως δια μαγείας χάνονται. Τόσο απλά. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αλλά αφήνουν αποτυπώματα, τις αναμνήσεις. Βρίσκονται πάντα κάπου σε ένα μέρος στο μυαλό και στην καρδιά μας και παρουσιάζονται στις πιο αδύναμες στιγμές μας. Είναι εκεί για να μας θυμίζουν το πόσο πολύ πονέσαμε για το άτομο που έχει φύγει πια. Για να μας θυμίζουν το παρελθόν που τις περισσότερες φορές παίρναμε σαν κάτι το ιδανικό! Κι αυτό πονάει! Πονάει όταν ξέρεις ότι ο άνθρωπος που είχες βασίσει όλο σου το "είναι" είναι πλέον ένα υπόλειμμα στο παρελθόν σου και όχι ένα στάδιο στο παρόν σου.. 
Κι εκεί που τον έχεις ξεχάσει, εκεί που λες ότι ξεπέρασες την φυγή του, εκεί που λες ότι δεν σου λείπει, εκεί είναι που κάνεις το μεγαλύτερο σου λάθος!
Σκέφτεσαι τις ωραίες στιγμές, ή το πως θα ήταν η καθημερινότητά σου αν δεν είχε φύγει. Αν δεν είχε πει ένα απλό "εύχομαι όλοι οι άνθρωποι που θα γνωρίσω στη ζωή μου να είναι σαν εσένα". Σκέφτεσαι ότι έφταιγες εσύ, ότι εσύ έκανες κάτι και τον έδιωξες μακριά σου. Και μετά θυμώνεις. Θυμώνεις με εσένα που φάνηκες ευάλωτος μπροστά στον άνθρωπο που αγαπούσες. Θυμώνεις γιατί ήσουν τόσο ηλίθιος που νόμισες έστω και για μία στιγμή ότι αυτός θα έμενε στη ζωή σου. Αλλά μιλάμε για την πραγματική ζωή και όχι για ένα παραμύθι. Όταν αγαπάς κάποιον πάντα φεύγει. Απροειδοποίητα και χωρίς σκέψη για το τι θα προκαλέσει σε εσένα. Είναι σκληρό ναι, αλλά welcome to reality honey! Όσοι αξίζουν μένουν! Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά μικρά ασήμαντα στιγμιότυπα στην μέχρι τώρα πορεία σου!



17 Ιανουαρίου 2013

μου λείπεις...

Όλα ξεκίνησαν τόσο όμορφα...δύο άνθρωποι πιο ερωτευμένοι από ποτέ να περπατούν μαζί στους δρόμους της πολυσύχναστης Αθήνας κάνοντας όνειρα για ένα γλυκό και όμορφο μέλλον...
Πολύ όμορφο για να ναι αληθινό πίστευε η κοπέλα και όντως είχε δίκιο...
Το παραμύθι κράτησε μόνο για λίγους μήνες...αμέσως μετά, το ένα πρόβλημα διαδεχόταν το άλλο...γιατί; γιατί να χαλάνε όλα; τόσο άδικο...
Η κοπέλα είχε αγαπήσει τόσο πολύ αυτό το αγόρι που της είχε μάθει πως να αγαπάει πραγματικά, πως να ελπίζει και πως να ονειρεύεται...Το αγόρι όμως την είχε απλά για να περνάει την ώρα του και μόλις κατάλαβε ότι πλέον είχε βαρεθεί, αναζήτησε αλλού συντροφιά. Κλασσική περίπτωση θαρρώ.
Τώρα η κοπέλα μόνη της προσπαθεί να ξεχάσει, να ξαναφτιάξει τη ζωή της απ'την αρχή. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο πιστεύει. Οι φίλες τις της λένε ότι ακόμα υπάρχουν ελπίδες. Άδικος κόπος, τίποτα δε θα ναι όπως πριν. Το αγόρι πλέον δεν ασχολείται μαζί της καθόλου. Λες και δε συναίβει ποτέ τίποτα. Πώς μπορεί; Πόση υποκρισία πια;
Και τα βράδια, είναι που της λείπει περισσότερο. Το μόνο που τη βοηθάει να ξεχνάει πλέον *μόνο για λίγο* είναι η σοκολάτα. Όλα τον θυμίζουν τόσο έντονα.. Σε κάθε τραγούδι που άκουγαν μαζί, γυρνούσε και την κοιτούσε, το θυμάται. Πλέον κανένα τραγούδι δε της κάνει αίσθηση χωρίς αυτή τη ματιά του που τη γέμιζε τόσο.
Και θυμάται πως του χε πει να μην την αφήσει ποτέ μόνη της και να μην πει αντίο γιατί το αντίο του θα σήμαινε φεύγω και το φεύγω του ξεχνάω. Όντως την ξέχασε αλλά χωρίς καν να χει το θάρρος να πει αντίο. Έτσι,  χωρίς να πει τίποτα. Απλά έφυγε...
Και ξαφνικά, της λείπει τόσο πολύ. Σκέφτεται ότι όλα τέλειωσαν γιατί αντί το αγόρι να κοιτάξει όλα αυτά που τους ενώνουν κοίταξε αυτά τα λίγα που τους χωρίζουν. Η κοπέλα πλέον αναρωτιέται γιατί γυρνάει συνέχεια πίσω ενώ έχει τόσα πολλά να ζήσει. Αναρωτιέται επίσης που να πήγαν τα όνειρα εκείνα που έκανα μαζί τα βράδια.
Έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που η κοπέλα είναι μόνη και το κενό μέσα της ολοένα και μεγαλώνει. Επιθυμεί να πηγαίνει στα όνειρα του, έστω και σαν περαστική, να τη σκέφτεται έστω και λίγο κατά τη διάρκεια της μέρας.
Μακάρι να ξέρε αυτό το αγόρι πως νιώθει η κοπέλα τώρα, μακάρι να του έλεγε και αυτή.
Απλά μου λείπεις...

-T

13 Ιανουαρίου 2013

Θα σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι.


Ο μπαμπάς της, της έλεγε "Μην αλλάξεις για κανέναν. Θα σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα φανείς." Είχε δίκιο όμως;

Στο δημοτικό ήρθε ο πρώτος της ενδοιασμός. Πιο ανεπτυγμένη από τα άλλα παιδάκια ξεχώριζε (μιας και το ύψος της δεν ήταν και το φυσιολογικό εκείνης της ηλικίας). H παρέα της,  κάτι μικροκαμωμένα κοριτσάκια που όταν ήταν μαζί τους, ένιωθε χάλια και ότι συμπεριλαμβάνει την λέξη αυτήν.
Κάτι δεν πήγαινε καλά και το ένιωθε. Πέρασε καιρός και το διαφορετικό έτρεχε μέσα στις φλέβες της. Ήρθε η πέμπτη δημοτικού. Διαφορετικές απόψεις,  στυλ ,γούστο. Τα παιδιά στην τάξη την κράζανε. " Ποιος ακούει αυτές τις βλακείες;;! Η μάνα τους, τους ξέρει αυτούς τους ξεχασμένους;!" Έκανε πως δεν την ένοιαζε αλλά τα λόγια τους τρυπούσαν την καρδιά της. Διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της. "Μήπως αν αλλάξω στάσεις και παραστάσεις; Μήπως αν ντυθώ ανάλογα; Το μαλλί λες να φταίει;
 Προσπάθησε η μικρή και άλλαξε παραστάσεις. Δεν της άρεσαν τα αρνητικά σχόλια και ούτε η κοροϊδία από τους συμμαθητές της. Έτσι δεν ένιωθε πια περίεργα και όλα πηγαίνανε καλά.
Μετά από χρόνια η μικρή μεγάλωσε και ήρθε στο λύκειο. Διαφορετικές οι παρέες της, καμία σχέση με την παλιά του δημοτικού. Εκεί ήρθε σε επαφή με διαφορετικά παιδιά, παιδιά που είχανε το παλιό της γούστο.Εκείνο που προσπαθούσε να κρύψει και να αρνηθεί.
Σάλεψε. Νευρίασε με τους παλιούς της συμμαθητές αλλά νευρίασε πιο πολύ με τον ίδιο της τον εαυτό. Πως το άφησε να συμβεί αυτό!; Πως άφησε να την επηρεάσουν ένα μάτσο παιδιά καρμπόν; που δεν ήξεραν τίποτε μα είχαν άποψη για 'όλα;!
Πέταξε από πάνω τον ψεύτικο, υιοθετημένο από τις μόδες τριγύρω εαυτό της. Τον εαυτό που θα μπορούσε να ελκύσει τους πάντες.Κράτησε μόνο εκείνον που ένιωθε πως ήταν σωστός. Μόνο εκείνον που ένιωθε εκείνη άνετα δίχως να σκεφτεί πια τους άλλους και της γνώμες τους..
"Μην αλλάξεις για κανέναν. Θα σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα φανείς" Τελικά μπαμπά ναι. Είχες δίκιο.

Theopoula S.

10 Ιανουαρίου 2013

μα κάπου κρύβεται η αγάπη...

Οι μέρες μας περνούν, ψάχνοντας την αγάπη. Ψάχνοντας αυτόν τον μικρο θεούλη που θα μας χτυπήσει με το βέλος του και θα αρχίσουμε να νιώθουμε πεταλούδες στο στομάχι...ή μήπως μας ψάχνει αυτός; Κάθε μέρα  δεχόμαστε τόσα είδη διαφορετικής αγάπης και όμως πολλές φορές, απλά την προσπερνάμε..Ψάχνουμε αυτό το τέλειο, αυτό που βλέπουμε στις ταινίες και λέμε ''αχ μακάρι να είχα και γω κάποιον σαν κι αυτόν'' και στο τέλος καταλήγουμε να μένουμε μόνοι γιατί τα μεγάλα και άπιαστα όνειρα, κάθε άλλο παρά καλά είναι.. Το μόνο που επιφέρουν συνήθως, είναι πόνο και απογοήτευση..Απορρίπτουμε τόσους ανθρώπους που μας αγαπάνε πραγματικά περιμένοντας αυτόν τον όμορφο πρίγκιπα που στο τέλος θα μας πληγώσει.. Κρίμα δεν είναι;
Η αληθινή ομορφιά, δεν βρίσκεται στο πρόσωπο κάποιου, αλλά στην καρδιά του..Αυτό να κοιτάτε την καρδιά και με την καρδιά γιατί ''την ουσία τα μάτια, δε μπορούν να τη δουν'' 
Και ξυπνάμε ένα πρωί και καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουμε αγαπήσει εμείς με όλη μας την ψυχή, δεν υπάρχουν πια και δεν υπάρχουν γιατί δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε στις νύχτες που φύγανε, ούτε στις μέρες που ήρθανε αλλά ούτε και στα αύριο που θα φύγουν ξανά..Άδικο δεν είναι να πονάμε για κάτι που δεν υπάρχει;
Γι'αυτό την επόμενη φορά που θα σου πει κάποιος πως σ'αγαπάει, δως του και συ απλόχερα την αγάπη σου, κάνοντας έναν άνθρωπο χαρούμενο και τη ζωή σου καλύτερη..Μα και συ, όταν αγαπάς κάποιον, να του το λες κι ας μη το εκτιμήσει, κάποτε ο τροχός θα γυρίζει και όλα τότε θα ναι πολύ πιο δίκαια για σένα. Σκέψου το..

-T
(P.S Μαριάννα και γω σ'αγαπώ!)



9 Ιανουαρίου 2013

Μέρα του '70.

"Οκτώβρης 19, 1973
Ημέρα Σάββατο, ώρα 10:30μμ.
Αναρωτιέμαι πόσο καιρό άραγε να έχω ανοίξω αυτό το μαραφέτι. Τόσα χρόνια το κακόμοιρο υπομένει περισσότερο τις φιλοσοφίες μου. Από τότε  που άρχισα να γράφω σ'αυτό το πράγμα πέρασαν χρόνια. Σίγουρα έχω αλλάξει κατά πολύ. Το καταλαβαίνω όμως μόνο εγώ και λίγοι πολύ στενοί μου φίλοι. Αυτόν τον καιρό νιώθω ότι πέφτω στο κενό, νιώθω κάποια ανασφάλεια, ίσως να είναι αυτή της εφηβικής ηλικίας που λένε. Πραγματικά δεν ξέρω. Νιώθω το μυαλό μου να στερεύει. Δε με ενδιαφέρει αν δεν ερωτευθώ ποτέ πραγματικά, το μόνο που θέλω είναι να πετύχω! Έχω μάθει να κερδίζω και όχι να χάνω. Δεν νομίζω ότι θα αντέξω να περάσω τη ζωή μου στην μετριότητα. Είμαι φιλόδοξη, εγωίστρια και δεν ανέχομαι το δόλο και το ψέμα. Το ευαίσθητο σημείο μου είναι ότι έχω γίνει πολύ μαλακή τελευταία. Τριγυρίζω ουσιαστικά μόνη μου γύρω από τον εαυτό μου. Στο φως αναγνωρίζω κάποια άλλο πρόσωπο, το πρόσωπο του αύριο με βαμμένα μάτια και χείλη. Το φοβάμαι αυτό το πρόσωπο και ίσως γι'αυτό να το αναζητώ κάθε μέρα. Δεν πρέπει να συμβιβαστώ. Τι θα είμαι άραγε αύριο; Μία φιλόδοξη γυναίκα που θα μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στη δουλειά και στο σπίτι; Ή μία γυναικούλα που θα πλένει πιάτα; Θέλω να αναζητώ και να ψάχνω στη ζωή μου. Η καθημερινότητα και η ρουτίνα με κάνουν να δέχομαι τα πάντα παθητικά.! Δεν ζητώ το άφθαστο, αλλά το τέλειο." 

-M
(P.S Τζω σ'αγαπώ!)

8 Ιανουαρίου 2013

Βασικά καλησπέρα σας #2

Τι κι αν ο τίτλος αυτής της ανάρτησης θυμίζει τον τίτλο παλιάς ταινίας όχι και τόσο του γούστου μου; Εγώ που λες είμαι καινούργια εδω και δε νομίζω να τα κάνω και όλα σωστά. Ούτε και θέλω βέβαια. Εχω το καλυτερο πλασμα του κόσμου να με συμπληρώνει και να κάνει σωστά οτι εγώ κανω λαθος και το αντίθετο. Αυτό θα πει αληθινή φιλία, πράγμα σπάνιο για τις μερες μας, δε συμφωνείς; Αλλα εγω ναι, τη βρηκα, τη βρηκα στο προσωπο αυτης της κοπέλας που για τους περισσοτερους σ'αυτον τον κοσμο ειναι μια ανάμεσα σε πολλούς μα για μένα, ειναι η μία και μοναδική. Κακώς που τα λεω βέβαια γιατι ήδη τα ξερει :-))x
Και θυμάμαι και αυτο που μου ελεγε η γιαγιά μου μικρή, ''δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι'' εε λοιπόν αν εγώ δείξω αυτή την κοπέλα ως φίλη μου, θα με πουν ίσως τον πιο ευλογημένο άνθρωπο στον κόσμο...
Και χαιρομαι που μοιραζομαστε μαζι αυτη την καινουργια μας αρχη αν και για τη Μαριαννα, οχι και τοσο πρωτογνωρη!
Για πρωτη φορα νομιζω οτι αυτα ειναι υπερ αρκετα..σιγουρα να περιμενετε κι αλλα, πολυ καλυτερα, σας το υποσχομαι ;-)x

 

Βασικά Καλησπέρα σας.

Ααααμ...εεεμμ..ένα, δύο, τρία, τεστ τεστ. Ακούγομαι ε; Όχι, όχι δεν είμαι ξανθιά. Ούτε φυσική, ούτε βαμμένη. Τι; Δεν με πιστεύετε; Καλά, καλά. Τέρμα τα αστεία.!
Για να ξεκινήσουμε με αλήθειες, αυτή είναι η δεύτερη προσπάθειά μου να δημιουργήσω ένα αξιόλογο και ευανάγνωστο blog. Το παρελθόν έδειξε ότι δεν το έχω και πολύ σε αυτόν τον τομέα αλλά δεν πρόκειται να τα παρατήσω! Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που τα παρατάει εύκολα αλλά anyway, είμαι αισιόδοξη αυτή τη φορά..
Στην αρχή, σκέφτηκα ότι όλη αυτή η ιδέα είναι μια σκέτη χαζομάρα. Άλλωστε ποιος ο λόγος και ο σκοπός να γράψεις σκέψεις και απορίες σε μία σελίδα στο internet που έτσι κι αλλιώς δεν θα διαβάζει κανείς (εκτός από την Τζω, σμουτςς); Εκτίθεσαι και με το παραπάνω..και αυτή είναι η βασική πηγή για τους όποιους δισταγμούς μου. Αλλά HERE I AM! Παλεύοντας τους δισταγμούς και εκείνη την φωνούλα στο κεφάλι μου που με κάνει να φοβάμαι κάθε τι καινούριο. 
Μην βιαστείτε να κρίνετε από τον τίτλο. Δεν πρόκειται να γράψω ούτε ολόκληρη πρόταση στα γερμανικά. Και προς Θεού μην πάρετε αυτό το blog σαν ημερολόγιο. Όχι, αυτά δεν τα μπορώ. Άσκοπη περιγραφή γεγονότων κλπ κλπ. δεν είναι του στυλ μου. 
(Σίγουρα κάτι ξέχασα να πω αλλά who cears!) 
Stay tuned για νέες αναρτήσεις.
xoxo